Kafası yüzde yüz uygun muydu kafama bilmiyorum, ama o benim soyumdandı. Etiyle, kanıyla değil, belki de heyecanıyla değil, batırıp parmaklarını kanayan yarasına beyninin ışığını sattığı için bir ekmek parasına. Fakat ne yazık ki, o, namludan kopan bir kurşun gibi haykırıp, karanlık acıların camını kırıp güneşi dolu dizgin gözlerine dolduramadı! Gün geldi, ağrıdan ayakta duramadı. Ve işte o zaman çocuğunu boğan aç bir ana gibi, bir çözülmez çemberin kıvranarak içinde, boğdu kendi elleriyle yüreğini bir rakı kadehinde. Tutunmak istedi, kaçtılar; çalıştı, kırbaçladılar; susadı, kendi kanını içti o! Parça parça insan kafası satılan, kaldırımlarında aç yatılan bir caddeden mukaddes bir ıstırap şarkısı gibi gelip geçti o!..